20 lat temu, kilka dni po premierze „Kinematografii”, w wieku zaledwie 22 lat zmarł Magik, uznawany za jednego z najwybitniejszych tekściarzy w polskim rapie. W tę smutną rocznicę postanowiłem odkopać rozmowę z Rahimem, którą przeprowadził z nim Onet na początku 2001 roku. Poniżej fragmenty.
„Cztery dni wcześniej zrobiliśmy imprezkę. Ja byłem, przyszedł Fokus, stawili się znajomi nasi i Magika. Jednak on nie dojechał. Zadzwonił tylko, że spóźnił się na autobus, lecz nie wie gdzie się bawimy i dlatego nie przyjedzie. Widocznie już wtedy coś go gnębiło i nie miał ochoty na zabawę. Nikt o tym nie wiedział do feralnej środy, 26 grudnia. Historia zaczęła się w inny sposób. Magik należał do osób, które bardzo dużo myślą o życiu. To po pierwsze… Po drugie – nałożyła się na to sprawa dotycząca jego powołań przez Wojskową Komisję Uzupełnień. Miał już wtedy żonę i dziecko, a ponadto był to okres, gdy wreszcie chcieliśmy nagrać krążek. I Magik zaczął tak kombinować, że sobie zszargał psychikę. Obrał taktykę udawania osoby kompletnie niepoczytalnej. Dwa razy go odraczali, ale tylko na rok. To wmawianie sobie, że ma świra, że nic mu nie wychodzi, doprowadziło do tego, iż przemęczył organizm. Gdzieś w podświadomości zakodował sobie, że jest źle i to doprowadziło do osłabienia psychika. Powiedział mi kiedyś: „Rahim, wiesz co? Przez to WKU pojebało mi się. To, co sobie kiedyś wmawiałem, żeby tylko grać niepoczytalnego przed komisją, teraz mną zawładnęło. Czuję, że kompletnie świruję”. Magik miewał niekiedy ciężkie dni. Trudno było do niego dotrzeć i z nim rozmawiać. My nauczyliśmy się żyć z tymi jego „dołami psychicznymi” i wtedy nazywaliśmy go psychotatą. Niedawno rozmawiałem z przyjaciółką, która na co dzień pomaga leczyć ludzi psychicznie chorych. Gdy opisałem jej, jak się zachowywał, od razu oznajmiła, że był to typowy przypadek depresji maniakalnej. Która w końcowej fazie najczęściej prowadzi do samobójstwa”.