Jeden z najaktywniejszych trójmiejskich bomberów ostatnich lat opowiada o tym, jaki wpływ miał na niego film „Men in Black”, mówi, co myœli o dokumentowaniu grafficiarskiego życia w internecie i wspomina swoje hardcore’owe historie.
Schodząc trochę na boczny tor – czujesz się częścią kultury hiphopowej?
Nie czuję się częścią kultury hiphopowej. Nigdy nawet nie myślałem o tym, czy malując graffiti, reprezentuję hip-hop. Oczywiście słucham trochę rapu, ale nie jest jedyny gatunek muzyczny, który mi towarzyszy. Nigdy nie widziałem, by pozostałe elementy hip-hopu, szły w parze z graffiti. Dla mnie liczy się tylko graffiti.
Wielu malarzy tak mówi, ale nie każdemu w to wierzę. Ty ponoć jesteś osobą, która naprawdę nie widzi świata poza malowaniem. Prawda to?
Są momenty, kiedy jestem mocno wkręcony w ten wir, co skutkuje zaniedbaniem innych życiowych spraw. Są też – na szczęście – momenty luźniejsze, kiedy staram się, choć na chwilę od tego odciąć. Frajdę daje mi nawet oglądanie czystych, jadących kolejek na trasie. Ten klimat kolejowy musi rzeczywiście głęboko we mnie siedzieć. (śmiech) Uzależnienie od malowania można odczuć wtedy, gdy po raz kolejny coś idzie nie tak i kończy się to zazwyczaj jakimiś nieprzyjemnościami. Wtedy w głowie pojawia się wiele pytań i myśli. Przykładowo: „czemu ja to robię”? „Już tego nie będę robił”! Następnego dnia budzę się i wszystko wraca do normy. Kilka lat musiało minąć, zanim zdałem sobie sprawę z tego, że graffiti trochę się we mnie wryło – i to zdecydowanie bardziej, niż myślałem. Czas poświęcony na graffiti jest mocno uzależniony od osób, z którymi działam, bo gdyby nie oni – nie zrobiłbym tego, co zrobiłem. W pojedynkę zdziałałbym o wiele mniej. Są tygodnie, gdzie mam cztery próby, ale też takie, kiedy tylko jedną. Na pewno nie brakuje mi regularności w działaniu od kilku lat. Kiedy mam czas i możliwości, to raczej się za dużo nie zastanawiam, tylko działam.
Fragment pochodzi z najnowszego numeru magazynu Concrete, który kupić można tutaj.
You must be logged in to post a comment.